ÇOCUKLARDA DIŞA ATIM BOZUKLUKLARI

ÇOCUKLARDA İDRAR KAÇIRMA

Çocuklarda idrar kaçırma, halk arasında yatak ıslatma (enürezis) olarak bilinen ve geçmişten bu yana halen tüm dünyada yaygın olan sağlık sorunlarından  biridir.

 Ne yazık ki bu çocuklar aile ve soysal çevre tarafından baskı ve azarlanmaya maruz kalmaktadırlar. İdrar kaçırma konusundaki bilgi yetersizliği aile ve toplumda  enüretik  çocuklara karşı yanlış davranışlara yol açmaktadır.

Çocuklarda bedensel, nörolojik ve psikolojik olgunlaşma süresi içinde, 2- 4 yaşlarında önce gündüz, sonra gece idrar kontrolünü sağlayabildikleri görülmektedir.

Eğer bir çocuğun 5 yaşından sonra devam eden, en az  3 ay süren, haftada en az 2 kez tekrarlayan idrar kaçırması oluyorsa ve sosyal yaşantısı  etkileniyorsa tedavi görmesi gereklidir. Fakat idrar söktürücü kullanımı olmamalıdır.

Bebekliğinden itibaren sürekli olarak idrar kaçırma durumu birincil enürezis olarak kabul edilir. En az bir yılı aşkın süreyle tuvalet kaçırmamış olup daha sonra idrar kaçırmaya başlama tablosu ise ikincil enürezis olarak kabul edilir.

İdrar kaçırmanın sadece geceleri ortaya çıktığı duruma enürezis noktürna, sadece uyanıkken ortaya çıkmasına ise diurnal enürezis adı verilir.

Nedenleri nelerdir?

• Ailede idrar kaçırma sorunu olması( herhangi bir bireyde)
• Prematüre doğum, yürüme  ve konuşmada gecikme gibi nöromotor gelişimin geri kaldığı durumlar
• Böbrek ve idrar yollarının yapısal bozuklukları
• Ailesnin ekonomik durumu, eğitim düzeyi, ebeveyn boşanması gibi ailesel faktörler
• İlgisizlik, sevgisizlik, kardeş doğumu, tuvalet eğitiminin çok geç ya da erken verilmesi, tuvalet eğitiminde baskı
• Uyku bozuklukları
• Mesane kapasitesi ve mesane sfinkteri uyumsuzlukları
• İdrar yolu enfeksiyonları
• Erkek çocuklarda idrar kaçırma eğilimi daha fazladır.

 ÇOCUKLARDA BÜYÜK TUVALET KAÇIRMA

Bu durumda çocuk büyük tuvaletini istemsiz veya amaçlı olarak tekrarlayıcı şekilde uygun olmayan yerlere yapar.

Bu durumun bir hastalık olarak kabul edilmesi için herhangi bir tıbbi hastalığa veya ilaç kullanımına bağlı olmaması, çocuğun en az dört yaşını doldurmuş olması, görülme sıklığının ise üç ay içinde en az ayda bir kez olması gereklidir. Yedi-sekiz yaşlarında %1.5 oranında görülür. Erkek çocuklarında daha fazla ortaya çıkar.

Ebeveyn ve çocuk arasındaki inatlaşma, yeterli bağırsak kontrolünü sağlayan çocuklarda bazen dışkıyı depolamalarına ve yaşanan strese karşılık uygunsuz yerlere yapmalarına neden olur. Annenin çocuğun otonomisine karşı geliştirdiği ambivalan (aynı anda birbirine zıt iki duygu) tutum, annenin katı mükemmeliyetçiliği, zorlayıcı tuvalet deneyimleri önemli faktörler olabilir. Bu durumu çocuğun sizlere gönderdiği ilişkinizle ilgili önemli bir sinyal olarak algılamak en doğru yaklaşımdır ve bu noktada çocuk ergen psikiyatrisi devreye girer.